Gedrag, daar kunnen we zelf toch iets aan doen ?
En daar is in feite geen speld tussen te krijgen. Soms bekruipt mij wel eens het gevoel uit mijn eigen jeugd, de opvoeding die ik van mijn ouders, school en uit mijn woon-leef-en speelomgeving meekreeg , waar ook andere ouders van de straat/buurt een rol in meespeelden. Dus de “sociale controle “. Er werd dus op ons gelet en er werd tussen de moeders, want de vaders werkten regelmatig gesproken. Uiteindelijk kwam toen ook de bakker , melk- en groentenboer ook aan de deur c.q. door de straat. Het contact met derden en ook het daarbij aan- en bespreken- dus ook over (ons) gedrag- was zo gewoon als het maar kan. Niemand werd gelijk agressief of erger. En heus toen was je ook wel eens boos. Ook toen werd je weggestuurd als de bal waarmee gespeeld werd diverse keren in iemands tuin kwam. Politie kwam ook regelmatig zijn of haar gezicht laten zien in de wijken. Andere tijden zullen we maar zeggen.
Maar we wilden het allemaal anders en minder betuttelend. We konden het zelf allemaal wel. Lees mij goed, ik ga hier geen pleidooi houden over vroeger en hoe het toen was. Het was een andere tijd. Minder stress. En toch had menigeen het ook niet zo breed. Nee daar gaat het mij niet om. Het gaat om ons gedrag van nu tegenover anderen en in onze maatschappij. Want het is nu van ” Alles moet kunnen of gezegd kunnen worden of geschreven “ en het liefst daarbij zo luid en duidelijk mogelijk. En als het kan met naam en rugnummer. Het individualisme was er toen duidelijk minder want men had elkaar ook nodig. Soms denk ik ook wel eens wat is er mis met sociaal zijn/maatschappelijk betrokken en solidariteit. Want met elkaar bereik je iets. Alles wordt tegenwoordig al snel in een vakje met een stempel erop gezet. Links of rechts terwijl in het woord samenleving toch het woord “ samen” zit.
We zijn mondiger geworden. De wereld en wat daarin gebeurd komt heel makkelijk en snel bij een ieder binnen.. het is niet alleen Radio en TV. Waarom hebben we geen tot weinig respect meer voor onze mensen in het onderwijs, bij de politie en overige hulpdiensten. Niets meer willen accepteren. “Bepaal ik zelf wel” En verwijzen naar iets zoals: “omdat het zo eenmaal met elkaar is afgesproken” lijkt lastig.
In mijn jeugd op de lagere school werd er een cijfer gegeven voor gedrag. Kinderen waren toen ook druk. Een cijfer op je rapport en eventueel nog een opmerking er bij. Zouden we nu in deze tijd ons zelf ook een cijfer durven te geven?
Soms zouden zaken in een samenleving als de onze met al onze kennis toch als heel normaal moeten worden gevonden. Zekert als we het hebben afgesproken en is vastgelegd. Dus waarom geen goede verlichting of zelfs helemaal geen verlichting? Waarom geen hand uitsteken of richting aangeven. Toch wel makkelijk voor de anderr. Geef ik voorrang of laat ik gewoon eens iemand voorgaan. En doe ik het afval in de prullenbak of neem ik dit eerst gewoon in mijn tas of zak meen naar huis of tot ik wel een prullenbak ziet? Waarom ruim ik de hondenpoep van mijn hond niet op? Waarom scheid ik mijn afval niet in restafval, plastic en karton en houd ik ook het vele papier niet apart. Scheelt u nog geld ook in d afvalstoffenheffing.
Maar het belangrijkste is naar mijn mening het respectvol met elkaar omgaan van jong tot oud, wie of wat je ook bent. Denk niet alleen aan jezelf maar ook die ander, uw omgeving, uw buren, uw wijk en kortom uw eigen gemeente.
Koester zaken zoals ze nu gaan. Kan het beter laat het dan gewoon weten op het juiste adres.
Ad Tromp/Papendrecht